woensdag 23 februari 2011
Damian
zondag 20 februari 2011
Elliot
Hoi Glen,
Vandaag heb ik al mijn lessen geskipt.
Ik mis het oude vetrouwde thuis.
Er is hier een meisje dat heel erg veel op Lily lijkt.
Ze jaagt me de stuipen op het lijf.
Ik moet er steeds weer aan denken
Waarom kom jij niet naar deze school?
Waarom moest alleen ik.
We hebben die discussie al vaker gehad.
Een tweeling hoort niet gescheiden te zijn.
Ik stopte even en schudde mijn hoofd.
Ik wacht op een nieuwe brief van je.
De groeten aan mam.
Je broer Elliot
Ik stopte mijn brief in een envelop terwijl ik nog een paar keer met mijn hoofd schudden. Glen had beloofd altijd te reageren op mijn brieven. Ik schreef het adres op en liep naar beneden. Naar de hal. Dan kon ik mijn brief versturen. Tijdens het lopen plakte ik er een postzegel op. In mijn koffer zat een vak. Dat vak zat vol met papier, enveloppen en postzegels. Ik duwde de brief in de bus en liep door naar buiten. Het grote hek gaf me de kriebels. Mijn hoofd begon weer een beetje op hol te slaan. Ik rende naar de poort en greep de spijlen vast. "LAAT ME ERUIT!" Wild probeerde ik aan het hek te schudden. Dat veroerde niet. Muurvast. Ik schudde mijn hoofd vier keer. "LILY! IK MOET WEG! LAAT HAAR GAAN" Het was zwart voor mijn ogen. Mijn hoofd botste tegen het hek. Voelde de pijn niet. Ik liet het hek los en rende een stuk verder. Ik struikelde over mijn voeten en begon te spartelen. Vervolgens werd ik weer rustig. Wat deed ik hier? Ik wreef over mijn hoofd. Het deed pijn. Ik schudde mijn hoofd.
Will
zaterdag 19 februari 2011
Lucy
dinsdag 15 februari 2011
Caitlin
Ada
Bestuderen. Dat had ik gedaan. Snel krabbelde ik neer wat ik zag en had gehoord bij Alyss en Will. Interessant. Alyss had eruit gezien alsof ze dwangmatig wegliep. Toen ik alles had genoteerd liep ik vanachter de openstaande deur weg. Ik keurde Will geen blik waardig. Wiskunde. Nog een vak waar ik goed in was. Mijn hoofd rekende bijna net zo snel als een gemiddeld rekenapparaat. De klas zat al aardig vol toen ik binnenliep, al zag ik Alyss niet zitten terwijl die toch echt hetzelfde rooster als mij had. Ik ging ergens achteraan zitten en de bank naast me was gelukkig leeg. Mijn blik gleed door de hele klas heen. Ian krabde aan zijn neus. Lucy had rode wangen en vertelde aan de meisjes die ik vanochtend had gezien en Lotty en Lydia heette, hoe geweldig Clark wel niet was. Ironisch, hoe al hun namen met een L begonnen. "Is het goed als ik hier kom zitten?" Ruw werd ik uit mijn observatie gerukt door een meisje dat aan mijn tafel stond. Nijdig keek ik haar aan. Alyss. Het liefst zou ik nee hebben gezegd, maar de leraar kwam al binnen dus knikte ik ja. Rustig bestudeerde ik hoe Alyss haar boeken pakte, ze had nagellak op. Ze legde haar boeken op tafel en streek vervolgens een pluk haar achter haar oren. In haar oren droeg ze oorbellen. Haar blauwe ogen staarde naar het bord en ze tikte met haar pen in haar rechterhand op haar wiskundeschrift. Irritant. Ineens, vanuit het niets greep ik haar pols vast om het te stoppen. Heel erg geschrokken keek ze me aan. "Doe niet" Wauw, ik had weer iets gezegd vandaag. Alyss kreeg rode oren. Dat moest ik opschrijven. Ik schoof mijn kladblokje onder mijn schrift vandaan en kriebelde het er neer. Er hing een frambozen lolly lucht om haar heen. Ik zuchtte en leunde met mijn hoofd op mijn handen. Ik voelde hoe er een plukje van mijn haar uit het elastiekje naar beneden viel. Ja, ik zag er niet uit. Ik ben lelijk. Maar het interesseert me geen bal. Over mijn wimpers zaten 4 lage mascara, waardoor ze lang en vol leken, het was alleen een beetje uitgelopen waardoor mijn oogleden zwart zagen. Mijn gezicht zat onder de foundation zodat ik minder bleek leek en mijn lippen waren knalrood gestift. Mijn haren zaten zoals altijd in een onwijs slordige knot op mijn hoofd. Maar dit ben ik, ik zag er altijd al zo uit. Het feit dat ik er ook bijna als een skeletje uitzie en vaak sportkleding draag helpt niet echt mee om me in een vrolijker daglicht te plaatsen. Nu had ik ook een sportbroek aan en een simpel wit shirt. Mensen spraken over me als ik voorbij ze liep. Hun probleem. Interesseert me niet. Ze zouden eens moeten weten wat ik van hun wist.
Alyss
maandag 14 februari 2011
Stephen
vrijdag 11 februari 2011
Caitlin
donderdag 10 februari 2011
Ada
Will
Stephen
Tot overmaat van ramp heb ik nieuwe buren gekregen. En volgens mij sorteren ze iedereen op ras en probleem, want er zit een sterk probleemkind naast mij die volgens mij ‘s nachts of niet slaapt, of hele grote nachtmerries heeft. Hierdoor heb ik vannacht ook amper een oog dicht gedaan. Hierdoor is mijn energie steeds sneller op. Dit moet anders. Het ontbijt verloopt niet zo soepel. Ik zucht en plof naast een van de vele nieuwelingen neer. Vandaag zijn er eerst niet zo veel gesprekken bij voor mij. Ik moet zorgen dat ik genoeg ruimte krijg. Anders wordt het hardlopen dagelijkse kost, en het kost nou nog wel zoveel energie. Ik moet zorgen dat ik straks een paar jongens optrommel om te voetballen. Er zijn vast heel veel mensen die hun energie kwijt moeten. Het liefst had ik nu bij Ada op de kamer gezeten en met haar gepraat, maar ik weet dat het waarschijnlijk even niet verstandig is. Het duurt nog tot tien uur voordat mijn les begint en ik begin langs de meters lange ontbijttafel te lopen en trommel wat jongens op om buiten te gaan voetballen. Tot ons geluk zijn er netten aangebracht die de rondvliegende ballen zo veel mogelijk binnen het terrein van de kostschool houden. Uiteindelijk kunnen we een partijtje doen met twee teams van zeven tegenelkaar. Het valt mij mee dat er nog zoveel mensen mee wilden doen. Maar waarschijnlijk is het ook een vlucht naar het veilige oude vertrouwde wat thuis waarschijnlijk ook vaak een gewoonte was. Mijn team wint, maar vooral ook door mijn overbodige energie. Ik hoef geen psychiaters meer. Daar heb ik geen zin in. Die eeuwige gesprekken ben ik nu wel eens zat. Ik wil gewoon proberen zo vrij mogelijk te leven. En nu moet ik ook nog weer wennen aan al die vele nieuwelingen. Geen idee of het mij gaat bevallen, maar mijn buurman wil ik het liefst kwijt. Hij kan vast heel aardig zijn, maar zijn eerste indruk die hij bij mij heeft gemaakt heeft het voorlopig voor hem verpest bij mij. Na het partijtje voetbal sluit ik me half op in mijn kamer en pak daar een dagboek uit mijn geheime bewaarplaats vandaan. En ik begin te schrijven over alles wat mij dwars zit. Mijn eerste psycholoog heeft me dit aangeraden, en de rest heeft nooit gewerkt. Ik weet niet hoeveel mensen al met mij hebben zitten praten, maar ik laat toch niets los. Ik heb geen zin om die vreemdelingen de waarheid te zeggen. Dan zeggen ze vaak wel dat ze zwijgplicht hebben, maar voor je het weet word je opgesloten in een huis voor krankzinnigen.
Damian
woensdag 9 februari 2011
Elliot
CRAP O.o Dit is zo irritant om te typen. De zinnen moesten korter maar het lukte me niet *shot*
dinsdag 8 februari 2011
Alyss
Ik deed met moeite mijn ogen open toen de wekker ging. Ik taste ernaar en had even de neiging om hem uit te drukken, totdat ik besefte dat dat waarschijnlijk geen goed idee was. Ik ging kreunend overeind zitten en staarde even voor me uit in het kleine rothok wat mijn kamer was. Toen grabbelde ik onder mijn bed en haalde er een frambozen lolly onderuit. Ja. Ik was lolly verslaafd. Ik had 's ochtends áltijd een ochtendhumeur, en het enige wat daar soms een klein beetje bij hielp was een frambozenlolly. Toen begon het hele ochtendritueel. Aankleden. Haartjes doen. Make-up op. Ik stond in de badkamer toen ik het hoorde. De muziek vanaf de andere kant van de muur. Ik weet niet waarom maar ik begon me er toch wel aan te ergeren. Ik sloeg even met mijn vuist op de muur. 'Kan het wat stiller?' riep ik naar de andere kant. Ik hoorde wat gestommel en toen hoorde ik dat de muziek zelfs luider werd gezet. Oké. Eventjes tot tien tellen. Ik liep de badkamer weer uit en deed de laatste dingetjes zodat ik klaar was voor die dag. Toen liep ik de deur door en de gang op. Ik besloot maar gelijk door te lopen naar de eetzaal, aangezien het vast niet zo lang meer zou duren voordat er ontbijt zou zijn. Als dat er nu al niet al was. De deuren stonden al open. Ik was de eerste in de zaal en keek even om me heen. Ik had mijn lolly nog steeds in mijn mond. Ik had dan wel een verslaving, maar ik deed wel erg lang met een lolly. Ik was in de deuropening blijven staan en merkte opeens dat er iemand achter me stond. Ik keek om en zag een nogal klein meisje met donker haar dat ze in een knot droeg. Ze keek me wel aan maar zei verder niets. Ik besloot maar weer voor me uit te gaan kijken en te blijven wachten totdat er opeens een wat oudere man aan kwam lopen die zei dat we door moesten lopen. Ik besloot maar aan een tafel te gaan zitten. Samen met mijn lolly. Het meisje ging zo'n beetje aan de andere kant van de zaal zitten. Ik pakte het stokje van de lolly vast en bewoog het wat heen en weer. Oké. Ik verveelde me echt. Nu al. En de dag was nog maar net begonnen.
Caitlin
maandag 7 februari 2011
Ada
Will
Lucy
De stoet naar de kamers werd steeds kleiner. Steeds werd er iemand richting een kamer geduwd door de goed gebouwde mevrouw Stickensen, en steeds ben ik maar niet aan de beurt. Ik begin me bijna af te vragen of er wel een kamer voor mij beschikbaar is. En deze vraag wordt steeds groter als ik ook als laatste overblijf. Maar dan wijst ze toch nog een deur aan en geeft ze me de sleutel. Ik zucht opgelucht. 1. Ik heb een kamer. En 2. Ik wordt niet zo knetterhard geduwd. Valt dat weer even mee voor mijn tere lichaam. Ik plof neer op mijn nieuwe bed en bekijk de ruimte. Het kan in ieder geval wel een likje verf gebruiken, of anders gewoon behang. Ik klap mijn koffer open en begin het eerste al in de kast te stallen. De kamer is goed onderhouden en heeft uitzicht op het park dat achter de kostschool ligt. Jammer genoeg heb ik ook uitzicht op de ijzeren hekken die het park buitensluiten van het terrein van deze school. Nadat ik het bed heb opgemaakt en al een klein deel van de kamer heb ingericht gaat de zoemer. Ik heb geen idee wat het precies inhoud, maar ik loop eerst maar voor de zekerheid richting de trap. Er loopt al een hele stroom de trap af en ik voeg me erbij. In de grote eetzaal komt deze stoet tot stilstand. Ik schuif tussen de grotere, meerderejaars door naar voren. Dan zie ik ineens weer het meisje staan naast wie ik ook zat aan de eettafel. We kijken elkaar even aan en halen dan onze schouders op. Praten durf ik nu eerst even niet aan. Ik moet eerst maar even een hoge reputatie opbouwen bij de leraren voordat ik me weer wat vrijer maak. Het liefst trek ik me nu terug op mijn kamer. Om mijn kamer weer verder in te richten en het echt mijn plek te maken. Ik zit te twijfelen tussen de kleuren groen en blauw op de wanden. Beide kleuren zijn fris en fel. Dan lijkt mijn kamer maar wat kleiner, maar het wordt er wel veel vrolijker van. We krijgen een preek over de huisregels. Ik zie dat veel ouderejaars weg proberen te glippen. Zij zullen deze regels vast al tig keer hebben aangehoord. Één regel is echt van belang voor mij, dat je maar tot maximaal 11 uur muziek mag draaien en dat door de week 12 uur het licht uit moet. In het weekend zijn de regels aangepast en is er geen maximum tijd voor verschillende dingen, zolang er maar geen overlast wordt veroorzaakt door de activiteiten van jou. Als je tegen de regels in gaat wacht er een straf op je die nader bepaald wordt door de leiding. De leslokalen zitten op de begane grond op de beide vleugels. Er zullen heel veel uren zijn dat je geen les hebt. Kutjens denk ik bij mezelf. Ik heb helemaal geen zin in tussenuren. Alleen als ik veel vriendinnen heb kan het wel wat leuker worden. Ach joh, eerst mijn kamer maar eens pimpen. Na de preek, die wel een half uur duurde, tot gaapens aan toe van medeleerlingen die zich dan even snel omdraaien om niet zoals die jongen vanmiddag ook op de donder te krijgen. Ik loop naar een leraar toe en vraag het hem maar. “Mag je de wanden en meubels in je kamer verven?” Ik kijk hem met grote vragende ogen aan. Hij lijkt te twijfelen. “Dat moet ik eerst voor je navragen. Wat is je kamernummer? Dan kom ik aan het einde van de middag het antwoord nog persoonlijk aan je geven.” Ik zoek mijn sleutel op en kijk op het labeltje voor mijn nummer. “313” zeg ik vriendelijk. De man knikt en loopt dan weg. Ik begin ook aan mijn weg terug en loop met de stoet mee naar de tweede verdieping en maak me dan los om de lange gangen door te lopen naar mijn kamer. Eenmaal binnen draai ik de sleutel om in het slot en laat me op mijn bed ploffen. Ik haal mijn dagboek en mijn vulpen tevoorschijn en begin te schrijven.
zondag 6 februari 2011
Damian
Stephen
Ik pak mijn bal, en loop naar beneden. Als ik de deur open wil doen valt mijn oog op het briefje. Tussen tien en twaalf uur mag niemand naar buiten om nadere redenen. Ik zucht. Het liefst gooi ik de bal ergens in de hoek in de gang, maar ik heb even geen zin om straf te krijgen. De vorige keer was erg genoeg. Ik loop weer naar boven. Dan zie ik dat de deur van Ada open staat. Ik loop er naartoe en klop zachtjes op de deur. “Kan ik binnen komen?” Ik hoor niets en steek mijn hoofd om de hoek. Ada zit met een verdwaasd hoofd op de rand van het bed. Ik kijk haar vragend aan maar ze schud even licht haar hoofd, voor mij een teken dat ik niet door moet gaan vragen. Ik loop naar het raam en schuif het gordijn een eindje opzij. Er staan 2 nieuwelingen op de stoep. Een meisje, dat spontaniteit uitstraalt, en een jongen. Hij heeft een koptelefoon op en besteed helemaal geen aandacht aan datgene wat er allemaal om hem heen gebeurt. Aan zijn stijl te zien en het deinzen van zijn hoofd denk ik dat het metal is. Ook door mijn eigen ervaringen. Nu kan ik het niet laten vragen te stellen. “Wist jij dit al?” Ik plof naast Ada op het bed. Ze kijkt er niet zo blij bij, en ik sta alweer op om te vertrekken als ze zegt: “Wacht. Ik ben even de draad kwijt. Die jongen, die heeft me zonet betrapt op het kijken. Ik zit al jaren in die vensterbank maar hij, ik heb echt geen idee hoe hij weet, heeft me zonet gezien. En ja, ik wist dat ze zouden komen, maar dat heb ik met zoveel dingen.” Ik knik begrijpend. Ada heeft me wel eens een groot deel van de dingen vertelt, maar nog nooit echt alles naar mijn denken. Maar dat hoeft om mij ook niet. Ze weet vaak dingen die ze heel officieel (nog) niet kan weten. Ik zelf heb dat probleem niet. Maar bij mij zit het dieper. Ik moet vaak even mijn energie kwijt. En met name mijn frustratie. Wanneer ik te lang met opgekropte gevoelens rond loop krijg ik een woede aanval. Dit kan zelfs zo erg zijn dat er een deur sneuvelt of nog erger. Ik heb al meerdere malen in het ziekenhuis gezeten met gebroken tenen/vingers/middenhandsbeentjes/middenvoetsbeentjes door mijn woede aanvallen. Ik loop nu toch echt de kamer uit. Over de gang naar mijn eigen ruimte. Ik heb even geen zin in bezoek. Ik voel dat ik mijn energie kwijt moet, maar omdat ik niet kan voetbalen moet ik iets anders verzinnen. De deur gaat op slot en ik pak een boek. Halverwege het lezen val ik in slaap. Ik wordt wakker door de zoemer voor het eten. Gedesorienteerd loop ik de trap af en loop op mijn plek af. Als ik daar bijna voor sta, zie ik dat er iemand anders zit. Ik draai me naar het hoofd van de tafel waar mevrouw Smith zit. Ik kijk haar vragend aan, het schreeuwen laat ik bewust eerst even achterwege. “Het spijt me Stephen, maar je moet voor vandaag maar ergens anders zitten. Lucy is net nieuw en zit nu hier. Wanneer ik de tafel verder bekijk zie ik ook meerdere nieuwelingen zitten, waaronder die twee van vanochtend. Ik zoek Ada op en gelukkig is er nog een plaatsje vrij naast haar. Ik begin zwaarder te ademen en voel een aanval opkomen. Ik moet energie kwijt. Ik verontschuldig me tegenover mevrouw Smith en haal mijn rode kaart uit mijn zak. Dit is voor de leiding een teken dat ze me niet tegen moeten houden en me laten gaan. Ik ren mijn kamer binnen, trek mijn sportkleren en –schoenen aan en ren dan de deur uit. Ik heb geen idee hoe lang mijn blokje om duurt. En als ik uiteindelijk weer bij de school aankom zie ik op mijn horloge dat ik ongeveer anderhalf uur weg ben geweest, maar het heeft gewerkt. Ik ben mijn woede kwijt.
Ada
vrijdag 4 februari 2011
Alyss
donderdag 3 februari 2011
Introductie: Damian Redstaff en Caitlin Dodge
Introductie: Stephen Chamber en Lucy Anderson
Naam: Lucy Anderson
Leeftijd: 17
Uiterlijk: Lucy is erg klein en zal dat ook niet meer groeien. Haar wens is om model te worden maar door haar lengte staan er vele barricades in de weg. Haar lange bruine haren accentueren haar diep bruine ogen, waarin heel veel jongens verdrinken. Het liefst loopt ze rond in strakke kleding van grote designers. Ook draagt ze vaak shirts met een diep decolleté.
Familie: Lucy woonde eerst met haar familie op een grote ranch, maar omdat ze meer aandacht op haar hobby richtte dan op school werd ze door haar ouders gedwongen om naar de kostschool te gaan zodat ze er niet met een snelle smoes steeds onderuit kan komen.
Extra: Één van de hobby’s van Lucy is het buitenleven. Haar droom is dan ook om biologe te worden, en andere vakken dan biologie, natuurkunde en scheikunde schelen haar niet zo veel. Zolang ze maar een voldoende haalt vind ze het best. Een andere hobby kan ik niet toelichten. Met werk voor een modellenbureau verdient ze haar geld om van rond te komen en dure kleding van te komen.
Naam: Stephen Chamber
Leeftijd: 18
Uiterlijk: Stephen is van normale lengte en heeft lang bruin haar. Zijn bijnaam in zijn dorp was babyface door zijn zachte, maar toch getinte huid. Hij draagt vaak lekker zittende kleren, en op kleurencombinaties let hij helemaal niet. Behalve op die van zijn schoenen, want zijn schoenen, vooral all-stars, moeten wel matchen met zijn t-shirts.
Familie: Stephen woonde eerst met het hele gezin Chamber in een vrijstaande woning aan de rand van een kleine stad. Maar doordat er enkele dingen zijn voorgevallen is hij daar niet meer veilig. Zijn familie is gevlucht, en hij heeft zichzelf aangeboden om op een kostschool te gaan zodat zijn familie veiliger is.
Extra’s: Doordat Stephen zich niet overal kan vertonen leest hij vooral veel boeken. Met name informatieve boeken over verschillende onderwerpen die met spiritualiteit te maken hebben, Dit is omdat hij denkt dat zijn geheim vooral met bepaalde spirituele aspecten te maken heeft.
woensdag 2 februari 2011
Introductie: Ada Nightray, Elliot Rainsworth
Naam: Ada Nightray
Leeftijd: 16
Uiterlijk: Erg bleek, dun bruin golvend haar dat ze vaak in een slordige knot op haar hoofd draagt, ze is klein voor haar leeftijd en haar ogen zijn groot, donker en leegjes. Het liefst loopt ze rond in kleding als joggingbroeken en vesten. Ze draagt veel make-up.
Familie: Ada heeft een hele grote familie. Haar vader en moeder zijn nog samen. Ze heeft 3 oudere zussen, Sharon (17), Emily(18) en Alice(18), ze heeft ook nog een oudere broer Jack (20). Daarnaast heeft ze ook nog twee jongere zusjes Charlotte (13) en Shelly (10). Iedereen in de familie heeft dezelfde donkere ogen en in tegenstelling tot Ada is iedereen actief, vrolijk en makkelijk in de omgang.
Extra: Ada ziet er vaak afstotelijk uit maar heeft soms haar goede momenten. Ze is goed in gym, wiskunde en biologie. Verder houdt ze van rust en wordt ze niet graag gestoord als ze met iets bezig is.
Naam: Elliot Rainsworth
Leeftijd: 18
Uiterlijk: Blond haar dat hij vaak in een kuif heeft zitten. Grijze amandelvormige ogen waarmee hij een schuwe blik uitstraalt. Lang en mager postuur, afgekloven nagels. Hij heeft een moedervlek op zijn kin.
Familie: Een tweelingbroer Glen, hij zit niet op de kostschool. Zijn vader is overleden en zijn moeder maakt zich te snel zorgen.
Extra: Elliot had een vriendin, Lilly, die op gruwelijke wijze vermoord is waardoor hij een beetje psygo is geworden. Dit is inmiddels al twee jaar geleden gebeurd. Elliot is een goede basketballer.
Meer mag ik niet zeggen over hem 0_0
dinsdag 1 februari 2011
Introductie: Alyss Gilbert, Will Honeywater
Naam: Alyss Gilbert
Leeftijd: 16
Uiterlijk: Lang krullend blond haar, grote blauwe ogen. Ze is gemiddelde lengte. Ze draagt niet altijd make-up. Het hangt ervanaf of ze er zin in heeft. Alyss draagt graag strakke spijkerbroeken met shirtjes. Maar ook wel eens shirtjes met rokjes en pumps en.. Nou ja. Eigenlijk draagt ze alles wel.
Familie: Alyss heeft een oudere zus, Anice. Ze kan wel goed met haar zus opschieten, maar toch maken ze nog best vaak ruzie. Haar ouders zijn al een aardige tijd gescheiden, maar toch zit ze er nog best wel mee. Anice woont al op zichzelf, haar vader is op reis en haar moeder is gewoon niet in staat om voor haar te zorgen. Daarom werd ze naar de kostschool gestuurd, en zoveel problemen had ze daar eigenlijk niet mee. Ze vond het best interessant, weer zo'n nieuwe ervaring.
Extra: Alyss is een apart persoon. Ze maakt snel contact met mensen en kan met veel verschillende mensen omgaan en vindt bijna iedereen aardig. Ze is best wel wispelturig en kan zo omslaan van stemming. Sommige mensen vinden dit raar, maar als je eraan gewend bent kom je er wel achter hoe je met die situaties om moet gaan.
Naam: Will Honeywater
Leeftijd: 17
Uiterlijk: Bruin halflang haar, groene ogen die glinsteren in het zonlicht (OMG). Hij is lang en gespierd en ziet er goed uit. Hij ziet eruit alsof hij veel sport, en dat doet hij ook. (Oké. Wat een inspiratie) Zijn huid is een beetje zongebruind.
Familie: Will is een verwend enigskindje. Zo gedraagt hij zich niet, maar het is wel zo. Zijn ouders hebben veel geld en stoppen hem veel toe. Als hij iets wil dan krijgt hij dat in principe ook echt meteen. De reden waarom hij naar de kostschool is gegaan blijft nog even onbekend. (Hoezo schijnheilig)
Extra: Will is een muziekfreak. Hij heeft altijd muziek bij zich, overal. Als je tegen hem praat moet je eerst de oordopjes uit zijn oren rukken anders werkt het gewoon niet. Ook speelt hij veel instrumenten en hij is ongeveer 24/7 bezig met muziek.