Alyss

Timeskip

Dag 3

Ik rekte me uit, sprong opgewekt uit mijn bed en greep naar onder mijn bed waar ik een lolly vandaan pakte. Ik pakte meteen een hand vol en stopte de rest van de lollies in mijn tas. Ik was er klaar voor vandaag. Frambozenlolly. Njam. Ik borstelde mijn haren en zorgde dat het mooi viel. Toen ik ook klaar was met de rest van mijn uiterlijk, deed ik de deur open en stapte zelfverzekerd naar buiten. Hallo wereld. Alyss Gilbert hier. Ik laat jullie wel eens zien wie ik ben. Ik liep door de gang. Nee. Dat is niet waar. Ik liep niet. Ik huppelde, terwijl ik wild met mijn armen zwaaide. Als dit school was, vond ik dat er niets mis mee was. Ik was nogal wild bezig, en lette niet echt heel goed op mijn mede aardgenoten. Ik botste wel eens tegen iemand aan of ik sloeg perongeluk -Soms niet geheel perongeluk- iemand tegen z'n rug/buik en een enkele keer tegen iemands hoofd. Het leven was leuk en ik genoot erop los. Ik was opweg naar de ontbijtzaal. Ik was er nu echt niet bij met mijn hoofd en knalde frontaal tegen iemand op. De botsing had zoveel effect dat ik zelfs op de grond viel. Oké. Niet zo'n slimme actie. Gelukkig was mijn lolly niet in mijn keel geschoten. Ik keek naar boven, naar het projectiel waar ik tegenop was gebotst, en hield mijn hoofd een beetje schuin. Ik keek naar de jongen waar ik gister ook al mee gepraat had. Volgens mij heette hij Damian. Hij keek een beetje geschrokken toen hij mij zag. Alsof hij bang was voor een reactie van mij. Ik snapte het niet helemaal. Had ik iets verkeerds gedaan. 'Ga je me niet overeind helpen?' zei ik met een lieve glimlach. Hij keek een beetje verward en schudde toen zijn hoofd even, niet als teken van 'nee', maar alsof hij iets uit zijn hoofd wilde bannen. Toen stak hij zijn hand uit en hielp me overeind. 'Sorry daarvoor.' zei hij. 'Oh, ik ook sorry. Ik lette niet zo op. Zullen we samen naar de ontbijtzaal gaan?' Hij knikte even verbaasd, alsof ik net iets heel raars had gezegd. Terwijl we naast elkaar liepen, keek hij steeds een beetje raar naar het lolly stokje dat uit mijn mond stak. 'Wil je er ook een?' zei ik op een gegeven moment, terwijl ik het stokje eventjes vastpakte terwijl de lolly nog in mijn mond zat. 'Oh.. Nee.. nee dank je. Ik dacht alleen maar dat ik niet van lollies hield.' zei Damian met een rare blik op zijn hoofd. 'Ik? Niet van lollies houden? Wie heeft je die onzin nou weer verteld. Mijn leven bestaat zo'n beetje uit lollies.' zei ik met een wenkbrauw opgetrokken. Hij keek me weer verward aan. Uiteindelijk kwamen we bij de eetzaal aan. We gingen naast elkaar aan een tafel zitten. Het leek de hele tijd alsof Damian iets wilde zeggen, wat hij toch niet durfde te zeggen. Hij had een ontzettend verwarde blik op zijn hoofd en keek alsof hij heel erg nadacht.