Damian

Na een tijdje in mij kamer gezeten te hebben was ik weer rustig geworden, en ik wilde nog even een stukje lopen voor het avondeten. Mijn lichaam had nog teveel energie, bovendien maakte de kleine kamer me gek. Als ik er te lang zat had ik het gevoel dat de muren op me af kwamen. Ik pakte mijn vest van mijn bed en hing hem over mijn schouder. Het was buiten nogal afgekoeld, en als de wind door mijn met zweet doordrenkte shirt zou waaien zou ik het vest wel nodig hebben. Ik bewoog me ongemakkelijk door de uitgestorven gangen en was blij toen ik de buitendeur van het slaapcomplex achter me dicht liep. Doelloos liep ik richting de sportvelden, waar een paar jongens aan het voetballen waren. Ik glimlachte. Deze school had ook clubs enzo. Misschien was dat iets voor mij. Misschien zou ik wat meer aansluiting kunnen vinden als ik mensen had waar ik een interesse mee deelde. Ik was nooit bijzonder goed geweest in sport, maar het viel altijd te proberen. Ik liep peinzend verder tot ik in de schemering een silhouette zag staan. Even ging er een rilling over mijn rug, tot ik dichterbij kwam en de blonde krullen herkende. Ik slikte. De laatste keer dat ik Alyss gezien had had ik haar aangevallen. Misschien moest ik nogmaals mijn excuses aanbieden, de vorige keer was zo vaag en warrig gegaan. Toen had ik me nog amper gerealiseerd wat ik gedaan had. Ik aarzelde even en keek naar mijn handen. Ze trilden. Soms zag ik nog steeds de rode vlekken. Snel schudde ik met mijn hoofd om het beelf kwijt te raken. Ik balde mijn vuisten om moed te verzamelen en liep op Alyss af. "Hé." zei ik zachtjes. Alyss reageerde niet. Ze bleef met haar rug naar me toe staan. Haar haren waaiden op. Misschien was ze nog boos over wat er bij het ontbijt was gebeurd. Ik voelde me ongemakkelijk, maar ik moest dit doen. Ik schraapte mijn keel en zocht naar woorden. "Sorry... Van vanmorgen." mompelde ik toen. "Dat had ik niet mogen doen. Ik weet niet wat me ineens bezielde." "Wat moet je?!" klonk ineens een vijandige stem. Ik keek schichtig om me heen om te zien waar de stem vandaan kwam, tot ik me realiseerde dat het Alyss was. Ze draaide zich om en keek me fel aan. Er was iets anders aan haar. Iets intimiderends. "Het spijt me." zei ik, een stuk onderdaniger. "Ik begrijp het als je nog boos bent, maar geef me nog een kans, alsjeblieft. Je bent de enige hier die tegen me gepraat heeft." Ayss vertrok geen spier en bleef me strak aankijken. "Ik weet niet waar je het over hebt." zei ze toen, terwijl ze haar kaken op en neer bewoog, alsof ze ergens op kauwde. "Laat me met rust." Ik slikte moeizaam. Mijn keel voelde dik en pijnlijk aan. "Ik wilde in ieder geval mijn excuses aanbieden." probeerde ik nogmaals. "Ook met het lollystokje... Dat had in je keel kunnen schieten. Ik had je echt pijn kunnen doen... Het spijt me." Alyss schudde niet begrijpend haar hoofd. "Lollystokje? Ik haat lolly's." Mijn ogen werden groot. Was dit wel dezelfde persoon? Ze leek zo anders dan de vrolijke Alyss die me de eerste dag benaderd had. "Jij bent toch Alyss Gilbert?" Alyss zweeg even, en keek me aan met een ijskoude blik. "Laat me met rust." zei ze toen zachtjes. Ik keek haar ongelovig aan en beet op mijn lip. "Maar ik begrijp het niet... Kunnen we niet opnieuw beginnnen? Ik beloof je dat ik zal-" "LAAT ME MET RUST!" gilde Alyss. Ik schrok me kapot en deinsde struikelend achteruit. Alyss draaide zich om en begon in een stevig tempo de andere kant op te lopen. Ik keek haar verbaasd na en liep toen terug richting het schoolgebouw, terwijl ik me afvroeg of het bizarre gesprek van net wel daadwerkelijk had plaatsgevonden.

Oké... Ik hoop dat ik Alyss niet al te slecht heb beschreven. (A) Ik heb nog even de Wikipedia-pagina erbij gepakt om zeker te weten dat ik geen fouten maakte, en DAMN. IK BEN JALOERS OP JE. Alyss gaat zoooooo leuk zijn om te schrijven. 8D